yorgun muyum??
evet çok yorgunum,,,
birbiri ardını izleyen günlerin esiri olmaktan yorgunum,değişmeyen insanlardan yorgunum,o akıl almaz önyargılardan yorgunum,benim diye böbürlenen boş beyinli insanları etrafımda görmekten yorgunum...
 

bulabilecek miyim eski seni

  uzat hadi kolunu himayene gelmek için koşuyorum yine,dudaklarım kupkuru gözlerim nemli...
  bulabilecek miyim eski seni?
  orda küçük demir yeşil kapılı bir ev vardı,yürürken gıcırdardı tüm tahtalar ve ben hep korkardım her adımımda geceleri fareli köşkten...
  yüzümde hissetmek istemezdim nefesini,kafamı yasladım mı himayene sardın mı bellinden kalp atıslarını hisserdim ben...sırtını seni seven bir dağa yasladı mı insan huzura erermiş,huzura ererdim,her gece gelecek günleri düşünmeden uyumak muhteşem bişeymiş oysa,nolcak demeden,nerdeyim demeden...
  sarı kırık aynada saclarımı yapardım,makyajımı tamamlardım bellımden sarardın ya benı havaya kaldırıp döndürürdün,,,sarılırdık sımsıkı kokun içime dolardı,yüreğim sen kokardı.
  üşürdüm ben yağmurlu nisan akşamlarında bir elini cebine alıp diğer elimi ısıtırdın usulca..
  gece karanlıgı sokaklara yayılırdı,o dik yokuştan kaç kez ele ele koşardık arkamızdan gelen çığlıklara aldırmadan...
  yine yağmurlu bir nisan ve her yağmurlu gün gibi aklıma düştü toz pembe günler...