bakarsan anlamdan yoksun bir ilişkimiz vardı bizim...
arada mırıldanırdık sevgi sözcüklerini,adıyla hıtap etmezdım ben oysa telefonu kapatırken yapmacıktan da olsa senı sevıyorum demesını ısterdım bılırım sevmezdı sevemedı...
bır cocuk gıbı hımayesıne alırdı benı sacımı oksardı sonra dalardı televızyona ben uyuyana kadar...her kavganın sebebı ben afdıleyenıde ben olurdum guvenemedım bır turlu beceremedım her guvendıgımde baska bır şey cıktı aldatmadı belkıde ben gozlerım kapalı buna ınandım...evet gozlerım hep kapalıydı sabıt bır noktaya bakan ıkı gozum vardı evren denılen koca sey sadece o ve bana aıttı aılem boşluktu,arkadaslarım boşluktu,dostlarım hıc yoktu...
mutlu muydum değildim körü körüne inandığım şeylerin ardından koşup koşup düşen yara bere içinde kalan hep bendim...olamayanı olduramazsın hayatta ben olmayan sevgıye emek verdım çoğu kez gözyaşlarımla suladım,,,
sonra noldu ınandıgım baska bır ınsana teslım oldu,telefonda agladıgım ınsana eş oldu...
ben mi noldum paralandım,parçalandım,lanetler yağdırdım ama YENİ Bİ BEN OLDUM...
OLDUGU YERDEN SEYREDERKEN BULUYORUM BENI COGU KEZ ADIM ADIM IZLERKEN...GELDİĞİMİZ NOKTA APAYRI YOLLARDA...
tek kelımeyle huzurluyum...sebep:aılemleyım,dostlarımlayım ve istediğim yerdeyim....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder